اوهام

نمیدونم چرا همیشه روز تولدم افسرده و بدفاز میشم. شاید چون احساس میکنم چون تولدمه حتما باید کار خاصی بکنم و چون نمیکنم، عصبی میشم. از یه تایمی به بعد از ادمها هم فرار میکنم و میرم تو لاک خودم. امروز هم همین کار رو کردم. دیدم حوصله هیچ کی رو ندارم و تنها رفتم آ اس پ ولی بعد یه مدت تنهایی هم عصبیم کرد و پیام دادم یکی بیاد پیشم و تازه سه ساعت آخر شب که از ا اس پ تا مرکز شهر رو پیاده روی کردیم حالم بهتر شد. دارم فکر میکنم امسال درکل خوب بود. هرچند چندبار با خاک یکسان شدم ولی اتفاق های خوب هم کم نیوفتاد. اضافه شدن چندتا ادم مهم تو زندگیم، ترفیع شغلی، سفر، کوهنوردی و صعود دماوند... نمیدونم امسال قراره چه جوری بشه ولی در کل وقتی به آینده ام فکر میکنم، هر تصویرسازی که میاد تو ذهنم یا تو کوهم یا تو کشور های شرق آسیا سرگردونم. نمیدونم آینده ام هم قراره شبیه تصویر سازی ذهنم بشه یا نه. اوهام...

میدونی؟ادم فکر میکنه دردناک اینه که چیزی که دوست داری رو ازت بگیرناما نه... یه چیز دردناک تر هم هستفرزانه چیزی که دوست داشتی دقیقا جلوته ، جلو چشمتهبهت برگردوندنشو دیگه هیچ مانعی نیستفقط کافیه دستت رو دراز کنی و بگیریشچیزی که میخواستی پشت در واستاده در انتظارتفقط کافیه در رو به روش باز کنیو مال تو میشهاما تو میدونی اشتباههمیتونی مقاومت کنی؟میتونی منطقی باشی؟میتونی بهش دست نزنی؟میتونی در رو به روش باز نکنی؟میتونی ازش بگذری؟میتونی احساساتت رو رها کنی؟و این جاست که یه جنگ نفس گیر درمیوفتهتو داری از پشت در صدام میزنیو داری من رو از پا درمیاریو من دارم با هرچی دارم و ندارم میجنگم تا در رو باز نکنمفکر میکنم درس کلاس مدرسه این بود که یه چیزی بهم بدن و بعد ازم بگیرن تا یاد بگیرم رها کنم. اما الان درس دانشگاه اینه که دیگه مانعی نیست، اراده کنم مال من میشه ولی باید یاد بگیرم ازش بگذرم.آخ... اوهام...

برای من تزکیه و کوهنوردی خیلی شبیه هم هستن. وقتی تو کوهم و دهنم داره صاف میشه تو ذهنم به خودم میگم چرا الان اینجایی؟ چرا این کار رو با خودت میکنی؟ تو تختت زیر پتو خوابیده بودی دیگه، چرا این بلا رو سر خودت میاری؟ بعد به خودم میگم دیگه نمیام. اما تا میرسم به قله هر چی سختی بود یادم میره و وقتی میرسم پایین دارم فکر میکنم خب هفته دیگه کجا برم؟ تزکیه هم همینه برام. تو مسیر هی به خودم میگم بیا و بیخیال شو. خیلی سخته تو نمیتونی تا تهش بری. ضعیف تر از اونی که بتونی در مقابل یه سری چیزها مقاومت کنی. ببین ادمها چه راحت دارن زندگیشون رو میکنن و هرکار دلشون بخواد انجام میدن بدون اینکه دغدغه چیزی رو داشته باشن اون وقت تو باید هر لحظه مراقب هر گفتار و رفتارت باشی و هی با خودت بجنگی که جلو امیال و احساساتت رو بگیری. اما میدونم یه روز وقتی به قله برسم همه این افکار پوچ میشن. وقتی از بالا به همه چیز نگاه میکنم همه احساسات و وابستگی های بشری برام ناچیز و پیش پا افتاده میشن. دقیقا وقتی تو کوه از رو قله شهر رو نگاه میکنم و همه چیز خیلی بی اهمیت به نظر میاد. دیگه مهم نیست سرکار چه اتفاقی افتاد یا تو زندگی عاطفیم چه اتفاقی افتاد یا چه چیزهایی رو از دست دادم یا چه چیزهایی به دست اوردم. همه چیز پیش پا افتاده میشه. امیدوارم یه روز به ته تزکیه ام برسم و برگردم پشت سرم رو نگاه کنم و ببینم چه سختی هایی کشیدم تا از شر این جهان خلاص شم و برگردم. اون وقت بابت همه وقت هایی که کم اوردم ولی ادامه دادم از خودم تشکر میکنم. واسه رسیدن به اون لحظه هرجور شده ادامه میدم. اوهام...

همیشه ادمها در موضوعات مختلف تحسینت میکنن.و تو به خودت میبالی. اما خیلی وقت ها هم ممکنه رفتار ادمها طبق تصورات و توقعاتت نباشه.و تو ذهنت درگیر میشه.خیلی ادمها ممکنه دوستت داشته باشن.و یه سری ها دوستت نداشته باشن.یا فکر کنی کسی دوستت داره و بعد تصوراتت فرو بریزه.ممکنه کلی موفقیت تو زندگیت داشته باشی.اما ممکنه یه روز یه شکست بزرگ بخوری. باید یاد بگیری تحت تاثیر هیچ کدوم اینها قرار نگیری. در بند احساسات و افکار ادمها نباشی. تو باید یاد بگیری با تحسین ادمها هیجان زده نشی و به خودت مغرور نشی. و باید هیچ توقعی از کسی نداشته باشی. و وقتی چیزی طبق تصوراتت پیش نمیره و حتی برعکس میشه فقط از کنارش گذر کنی بدون اینکه ذهن و احساست درگیر بشه. در طول روز با رفتار و گفتار ادمها بالا پایین نشی و تو سکون بمونی. ذهنت رو هرس کن. احساساتت رو خاموش کن.و منیتت رو فراموش کن.درگیر هویت بشریت نباش. این فقط پوسته توئه. خود واقعیت نیست. اوهام...